Durgun desen değil,canlı bir film desen değil ama sonunda yaşattığı duygu gerçekten güzel.Sandra yaşadığı depresyon sonrası tam da işe dönmeye hazırlanırken kovulacağını öğrenir ve ne yapacağını şaşırır.O inatla kaybettiğini kabullense de kocası ve iş arkadaşının desteği ile denemeye devam eder son ana kadar.Bütün iş arkadaşıyla konuşup iş yerinde kalabilmek için oy kullanmalarını ister ama karşılığında ikramiyelerinden vazgeçmeleri gerekmektedir.Kendini bir dilenci gibi hisseder ama yaşadıkları evin parasını ödemek için herkesten kendisi lehine oy istemek zorundadır.
Sandra için üzülmemek elde değil ama diğer çalışanlara da kızamıyoruz.Herkesin kendince sebepleri var ve fazladan parayı istiyor.Kimileri kocaya kızmış aslında kadın bu haldeyken ödenecek faturaları düşünüyor diye.Ama bence çabalaması için yüreklendiriyordu onu.Bir de insan düşünmeden duramıyor ben olsaydım ne yapardım diye.Birikmiş faturalarım varken alacağım ikramiyeden vazgeçebilmek mümkün olur muydu acaba.Marion Cotillard oyunculuğuna da değinmeden geçmeyeyim , her an ağlayacakmış gibi duran o surat ifadesi ile film de çok iyiydi.Bence şans verip izleyin,güzel film.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder